خودت به فکر خودت باش...

ما آدم‌ها در طول روز خیلی کارها انجام می‌دیم؛ کارهای خوب و بد.

بعضی از کارها روزمره ما اثر طولانی داره.

مثلاً هم‌کلاسی‌اش غذا نخورده و اون هم غذا آورده، دعوتش می‌کنه که باهم غذا بخورن…
اینکه دلش شاد شده تا مدت‌ها تو ذهنش باقی می‌مونه.

یا مثلاً تا جایی که امکان داشته هم‌کلاسی‌ها رو اذیت کرده همه رو مسخره کرده، دل شکونده….
این هم اثرش باقی می مونه…
یا نماز نمی‌خونه، روزه نمی‌گیره تا بعد از مرگش بالاخره یکی یه کاری براش انجام بده.

«إِنَّ الْعَمَلَ الصَّالِحَ لَيَذْهَبُ إِلَى الْجَنَّةِ فَيُمَهِّدُ لِصَاحِبِهِ كَمَا يَبْعَثُ الرَّجُلُ غُلَامَهُ فَيُفْرِشُ لَهُ ثُمَّ قَرَأَ وَ مَنْ عَمِلَ صالِحاً فَلِأَنْفُسِهِمْ يَمْهَدُون‌»

«قطعا عمل صالح پیش از صاحب خود به بهشت می رود و اسباب آسایش را برای صاحبش آماده می کند، چنان كه مردى پيشكار خود را جلوتر فرستد تا خانه را براى او فرش كند (و براى استراحت وى آماده سازد). هر کس عمل صالحی انجام دهد پس به سود خودش آماده می کند».

بحار الأنوار، ج۸، ص۱۹۷

یعنی اگر کار خوبی می‌خوای انجام بدی، به کسی می‌خوای کمکی کنی تا وقت هست و خودت زنده‌ای کارت رو انجام بده.

یعنی ببین اگر قرضی داری، خسارتی به کسی زدی، کیف و کتاب کسی رو پاره کردی برو ازش حلالیت بطلب و خسارتش جبران کن.

وقت خیلی کمه یه روزی می رسه که دیگه هیچ‌کس به فکر من و شما نیست؛ پس بهتره به سفارش امیرالمؤمنین علی علیه‌السلام عمل کنیم و خودمون به فکر خودمون باشیم.